KRÓTKA RYMOWANKA - Dopóki nie ma wojny.

Dopóki dziecko podrzuca kulę z powietrzem,

Inne ją chwyta w dłonie i odbija z radością.

Dopóki człowiek z grabiami idzie w swetrze.

Oczy ma jasne, twarz przeoraną zaciętością.

Póki dziewczynka nieporadna z kucykami,

Rysuje kredą na ziemi przed domem, motyle.

Chłopcy grają w kapsle i zawiłymi trasami

Kierują swoje resoraki, a potem, za chwilę

Przed skwarem w dmuchanym basenie,

Taplają się zanurzeni w przeźroczystej wodzie.

Dopóki jest drzewo i oddech pod jego cieniem.

Jabłko czerwone albo papierowe w ogrodzie.

Dopóki kompot przynosisz mi, chłodny dzban.

Oczy mrużę  do słońca spod przysłoniętej dłoni.

Gorąco. Masz mnie, dobrze, że Ciebie mam.

Ocieram słone, miłe znużenie z opalonej skroni.

Patrzymy sobie, opowiadamy, planujemy.

Chwyciłem delikatnie biedronkę w twoich włosach.

Dzień się przeplata, a my się z nim snujemy.

Sami jesteśmy, razem. Czas szepta o naszych losach.
 SCRIPTUM XXVI/VI/MMXII