KRÓTKA RYMOWANKA - Człowiek

Jest żebrak. Leży pod murem.

To chyba kościół jest albo parlament.

Jurand ściśnięty na biodrach sznurem.

Współczucie i odraza, drwiny i lament.

Jeden mówi,- leży bo życie z kufla pił.

Plugawiec, nierób, dziadyga i hołota.

Wygląda marnie, zupełnie tak jak żył.

Na czystym chodniku, kupa błota.

Drugi mówi,- może z wyboru. Nonkonformista.

Może tak, to mu teraz właśnie pasuje.

Leżeć tu i żebrać. Kpi z nas to rzecz oczywista.

Niech nikt mu nic nie da, niczym nie częstuje.

Trzeci mówi,- żebrze cwaniak, gra.

Porządnej roboty się nie chwyci.

Zasady społeczne w nosie ma.

Wstyd za takich cholera, brudasy, łachmyci.

Czwarty mówi,- gdzie straże? Tylko smród.

Dzieciom zasłońcie oczy, niech nie widzą.

Gdzie miasta władze? Taki brud.

Że też pozwolą, że się nie wstydzą.

Piąty mówi,- przenieść by go  może.

Gdzie nikomu nie przeszkadza, pokraka.

Niech w chlewie żebrze, albo w oborze.

Tam jest miejsce dla tego żebraka.

Pogadali tak chwile, głowami pokiwali.

Popluli, poczęstowali się papierosem.

Potem wsiedli do dyliżansów, tak jak stali.

I dalej tam, dyskusję snuli nad żebraka losem.

Jest żebrak. Leży pod murem.

Podnosi z ziemi niedopałek, wstaje.

Wciąga w płuca zbawienną chmurę.

Jest Jezusem… Czy tylko udaje…?

Scriptum XXIV/IX/MMXII

KRÓTKA RYMOWANKA - RADOSNA PIOSENKA O DWOJGU.

Tak się to zwykle zaczyna.

Ukryte spojrzenia, w trzewiach motyle…

Chłopak jest i jest dziewczyna,

Co chwilę czeka na jedną chwilę…

Kiedy ołówkiem stuka o zeszyt,

Wpatrzona w próżnię jesieni w oknie.

Gdy zagubiony w myślach z Nią grzeszy.

Albo pod domem Jej, w deszczu moknie…

Ona już wie, że to jest Ten.

Jaki ma uśmiech, zapach, tembr głosu.

On o Niej myśli, zapada w Zen.

Szafir Jej oczu, miękkość Jej włosów.

(…) Tak jak marzyłam, niech sen się ziści.

Żeby mnie zechciał, wziął w posiadanie.

Ten wymyślony, jeden wśród wszystkich.

Niechże do łóżka nosi śniadanie…

(…) Akurat tamta, nie żadna inna.

Świetlista postać wśród szarych myszek.

Zgrabna, pachnąca, szczera i zwinna.

Ozdobą dla mnie, moim afiszem…

I tak pod ramię, zawsze za rękę

Pośród znajomych, wspaniała para.

Razem przez rozkosz, razem przez mękę.

Pókiś Ty młody, pókim nie stara.

Z czasem w głupocie oraz w rozumie,

Wyszło jak szydło z worka w istocie.

Kurcze jak Ona gotować umie.

Rany jak On się, zna na robocie.

Dobrze, że wziął mnie wtedy za żonę.

Dobrze, że kulinarne ma Ona zacięcie.

I tak kochają się dusze szalone.

On ją za… Żarcie. Ona za… Wzięcie.

Scriptum XIX/IX/MMXII