OICAP Z NICIKOR: grudnia 2012

Jeśli nie będzie końca świata.

Jeśli na litość boską , nie w tym roku.

Serce wciąż bije, w pierś kołata,

Znowu pojawi ranek się po zmroku.

Śnieg będzie sypał jak zwykle sypie

O tej zwanej zimą, roku porze.

Gorzałki łyk na nartach,- przeciw grypie,

Żeby nie było, że na święta się położę.

I dłuższy dzień i znowu będzie wiosna.

Kolejny raz, czymś nowym mnie zaskoczy.

I ta nadzieja, dobra i radosna,

Bo znowu rano uda się otworzyć oczy...
Scriptum XIX/XII/MMXII

Czy znudził się Pan, tworem swym?

Rozczarowany, pełen smutku.

Szczypie go w oczy, niemocy dym.

Kładzie się ziemią, w jego ogródku.

Oto sadzone ziarna w zachwycie,

Coraz to gorsze rodzą plony.

Nim się rozwiną, to zaraz gnicie,

Dorodnych drzew zaraża korony.

Tak to być miało, na podobieństwo.

Stworzony twór, w żelazku dusza.

Honor, oddanie, wiara i męstwo.

Człowiek. Odbicie. Obraz Geniusza.

Dziecko w ramionach skryte, wtulone.

Nadzieją grzane, bezpiecznym czasem.

Piersią stworzoną, życiem karmione…

Teraz znudzone, z wiecznym grymasem!

Jam cię wypuścił przecież, mój tworze,

Na świat stworzony wcześniej, dla ciebie!

Chciałem ci radość dać. Zbawienie może.

Raj miał być ziemią, nagrodą w niebie.

A ty się nudzisz, zabawki psujesz,

Com ci je pomógł ulepić z gliny.

Życie, coś dostał, trwonisz, marnujesz.

Po com cię stworzył, z jakiej przyczyny?

Scriptum XII/XII/MMXII