KRÓTKA RYMOWANKA - Niekończący się horyzont.

Okrągły czas, z każdym dniem,

Czytam na słupach przemijanie.

Treść cała. Kilka mgnień…

Termin i miejsce, w całym planie.

Zaskakujący manifest odejścia.

Niedzielną świątynią. Co krok.

Biedak i tożsamy szczęściarz.

Wieczór. Nadchodzi nowy rok.

Klepsydra, czas nad czasem.

Jednakowoż pełny i  pusty.

Miodem i gorzkim grymasem.

Odchodzi chudy, odejdzie tłusty…

Warto jednak, dla chwili,

Co kciuka pstryknięciem,

Żywot co bywa motyli,

Przeżyć przed nagłym zaśnięciem…

Choćby dla tych przestrzeni,

Co świt przynosi i zmrok,

Czas, na nadzieję zamienić…

Życie trwa wiecznie, nie rok!

Scriptum XXX/XII/MMXIV

KRÓTKA RYMOWANKA - Rogi reniferów

Moje dzieciaki wierzą święcie.

Nadzieję mają jak co roku.

No i czekają z wniebowzięciem,

Że coś wydarzy się po zmroku.

Milkną też wrzaski zasadniczo.

I wzrasta posłuch… I morale.

Mniej się bezczynnie jakby byczą.

Nikną pretensje oraz żale.

Dom się na chwilę zatrzymuje.

Wieczór się staje tajemniczy…

Dziatwa grzecznością imponuje,

Bo żadne nie chce zostać z niczym.

Święty Mikołaj musi myśleć

I kalkulować coraz lepiej.

Pragnienia dzieci jakby ściślej,

Nadwyrężają jego krzepę.

Częściej dosadniej i dotkliwiej,

Czyn na zamiary musi mierzyć.

I wyczekuje… Nocy prawdziwej…

Kiedy przestaną w niego wierzyć!

Scriptum V/XII/MMXIV