Taki czas, przyzwyczajony.
Wygodny.
Ranek rozkojarzony,
Taki sam… A przynajmniej podobny.
Ten sam śnieg, sypnie, wiadomo.
Podobne ślady, podobne drogi…
Taki schemat, którego nauczono,
Nasze oblicza, nasze ręce, nasze nogi…
Świadomość, jakaś nikła, ale wewnątrz gdzieś,
Kogoś spotkam. Tak, znam go. Znowu jest…
Społeczność moja. Znajoma, znana treść.
Pozdrawiam dłonią. Takie nic…Taki gest.
I w swoją stronę, każdego punkt widzenia…
W swoje pielesze, porażki i sukcesy.
Do radości swoich i w swoje zmartwienia.
Czasem dobre duchy, a czasem złe biesy.
Czasu coraz mniej. Taki czas…
Na szachownicy coraz częściej, puste pola.
Przestrzenie, w których już nie będzie nas…
Taki czas. Taki Duch. Taka nasza dola…
SCRIPTUM VI/XII/MMXIII
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz